Wat wil je eigenlijk zeggen?

Deze zin schoot mij gisteren door het hoofd nadat ik een post van iemand zag op Facebook. Soms maak ik nog de onhandige manoeuvre om over mijn tijdlijn te scrollen en mijn energie weer te verliezen in een post of reactie van iemand.

Ikzelf werk daar nu aan door mijn eigen schermtijd te beperken en Facebook & LinkedIn van mijn telefoon te halen. Instagram heeft een beperking gekregen van 15 min. per dag, omdat dit medium zo beeldend is, ervaar ik hier namelijk minder negativiteit en meer inspiratie en verbinding in dit medium.

Sinds afgelopen zomer ben ik tevens mijn social media aan het opschonen door mensen te ontvolgen en dat ruimt ook lekker op zal ik je zeggen. Maar tóch glipt er zo nu en dan iets tussendoor wat mij triggert. Het is dan aan mij de schone taak om dit te onderzoeken en los te laten, maar tóch wil ik met deze post een aantal dingen zeggen.....

Wat als we social media gaan gebruiken als een medium om ons te verbinden.

In plaats van op de manier waarop we het nu gebruiken, meningen etaleren en (af)reageren.

Wat alleen maar voor verwijdering en polarisatie zorgt.

Het nadeel van sms'en, WhatsApp en e-mailen (lees: schriftelijke communicatie) weten we toch allang?

Dus waarom zou social media een uitzondering op die regel zijn?

We begrijpen elkaar écht niet beter door elkaar onze mening of keuze op te leggen met hashtags en het delen van berichten.

Daar is luisteren, elkaar zien en voelen voor nodig. Enkel met verbale communicatie redden we het namelijk niet, juist de non-verbale is zó hard nodig.

Zoals jullie weten werk ik aan expressie en stemvorming.

Daarin zit voor mij ook het leren voelen van wat je niet hoeft te zeggen,

het leren van voelen van de 'eigenlijk'. Want wat wil je eigenlijk zeggen?

De keel staat symbool voor het communiceren van onze gedachten, gevoelens, wensen en dromen maar óók (en dát vergeten velen van ons) luisteren!

We zijn over het algemeen als mens heel geschoold in het communiceren van onze gedachten en oordelen. Vaak kunnen we deze beargumenteren en daarmee kan niets of niemand ons meer raken.

Maar als we onze gedachten over onszelf, gevoelens, wensen en dromen gaan communiceren wordt dit een ander verhaal.... dan voelen we ons kwetsbaar.

En wat is jouw coping op je kwetsbaar voelen? Gebalanceerd, Fight, flight of freeze?

Gebalanceerd - je luistert of spreekt in afstemming tot de luisteraar. Je stem is vrij en je houding en adem zijn ontspannen. Je woorden stromen vloeiend. Het gesprek gaat over wat jullie écht bezig houdt.

Fight - je blijft maar praten en beargumenteren, stem wordt hard en taal ongenuanceerd. Je roddelt makkelijk, praat over de wereld en luistert niet. Je ademt hoog en vurig.

Flight - je gaat over op een ander onderwerp, slikt je woorden in, komt niet uit je woorden en je stem wordt zachter of krakerig. Je ademt oppervlakkig en snel.

Freeze - je kan van zowel fight als flight kenmerken ervaren, maar vooral moeite hebben om jezelf te uiten. Stem wordt krakerig en geknepen. Je lijf blokkeert en ademen gaat moeizaam. Je ervaart een beetje een

'shaky' gevoel in je lichaam en je bent het contact met de grond kwijt.

Zodra we dus fysiek met elkaar communiceren, kunnen we deze reacties bij elkaar leren waarnemen en leren afstemmen. Elkaar (hoop ik) een gevoel van veiligheid bieden en aangeven dat kwetsbaarheid tonen juist heel moedig is. We mógen het oneens zijn, ongeacht dat we anders over het leven en de wereld denken. Als we elkaar maar in elkaars waarden laten.

En dat gevoel van veiligheid en begrip bieden, kan (sorry mensen) NIET schriftelijk.

Althans: niet écht. Want onze lijven ervaren veiligheid of begrip pas bij het zien van een gezicht, voelen van een lichaam of horen van een kalmerende stem. Dit met dank aan de Nervus Vagus, een hersenzenuw die hoofd aan lijf verbind en die mooie overlevingsresponsen van fight, flight en freeze verzorgd en ontzorgd.

Dus, mijn voorstel: deel je dromen, wensen en gevoelens - durf je kwetsbaarheid te laten horen en zien en maak écht verbinding.

Geef elkaar een gevoel van veiligheid en begrip, no matter what. Learn to Agree to disagree.

Focus je op het nu, op je werkelijke realiteit en op de omgeving waar jij van houdt.

Want je maakt de verandering in de wereld niet door jouw kijk op de wereld harder te schreeuwen of te posten, maar door te luisteren naar de ander en de ander veiligheid en liefde te bieden in communicatie. Want alleen dán staat die ander ook open voor jouw verhaal, met alles erop en eraan, oordelen - angsten en kwetsbaarheden.

Voel wat je eigenlijk wil zeggen en kies dan of dit het delen waard is.

Want de kracht van communicatie zit 'm in de non-verbale communicatie.

In de dingen die niet gezegd of gesproken worden.

De lading of energie die onder een woord zit.

Die doet er toe.

En dat is....

Dát is, wat ik eigenlijk wil zeggen.