Mijn kwetsbare stem (II)

''Vulnerability is the core of shame and fear and our struggle for worthiness, but it appears that it's also the birthplace of joy, creativity, belonging and love'' - Brené Brown

Al een aantal dagen struin ik overrompeld door mijn tijdlijn. Wat doet alle berichtgeving over racisme de afgelopen dagen veel met mij.. Net zoals alle berichten over corona veel met mij doen (zie 'Mijn kwetsbare stem' I). Zoals ik in mijn vorige blog schreef: ik voel de onrust in het collectieve zijn. Althans: ik kan niet voor mezelf ontkennen dat ik dat voel en dat het impact op mij heeft. Daarbij wil ik niet meer delen wat een ander schrijft omdat ik wil voelen wat mijn eigen stem hierin wil zeggen. Ik wil mijn stem niet verschuilen achter de woorden van anderen. Daarom dus weer een blog rondom dit kwetsbare thema. Ik bewonder de moed en gave van de mensen die hier direct woorden op vinden. De mensen die direct via taal hun interne wereld zichtbaar en hoorbaar kunnen maken. Tegelijk voelt het soms als onmacht, ongemak. Ik voel me aangesproken en ik wil wel iets doen, maar ik weet niet wat. Ik wil wel iets delen, maar ik weet niet wat. Ik wil wel woorden vinden, maar ik weet niet hoe én ik stuit tegen mijn eigen onwetendheid. Ik deed een test op onderhuids.nl die ik eerder aan mijn studenten voorlegde. Uitkomst: ik heb een matige voorkeur voor lichte huidskleur. Conclusie: ik neem verschil in huidskleur zodanig goed waar, dat ik dus onbewust wél degelijk discrimineer tijdens mijn wandeling door een winkelstraat. En of ik het nu wil of niet, het is. Er zijn voor mij totaal geen oordelen aan gekoppeld, maar het is. Ik neem waar en dat zegt al genoeg. En eerlijk: ik schaam me voor deze uitkomst en ik voel me kwetsbaar dit te delen. Maar juist door deze gevoelens uit te delen hoop ik dat we nader tot elkaar kunnen komen. Want als je jouw stem laat horen, komen we tot een dialoog. Want discriminatie ken ik, maar leven met racisme is voor mij bijna onbekend. Het is een te groot, overweldigend thema voor mij als individu. Ondanks ik ben opgevoed met waarden als ''iedereen is gelijk'' en ''heb uw naasten lief als uzelf'' neemt mijn filter het dus wel waar dat iemand ''anders'' is. Het zit zo diep in onbewuste culturele lagen dat ik er nauwelijks bij kan. Natuurlijk weet ik dat het er is, ik zie het gebeuren en ik voel het gebeuren. Maar ik kan het niet 100% vatten. Vanuit die onwetendheid maar wél goede bedoelingen deelde ik afgelopen dinsdag op mijn privé account zelfs de ''verkeerde'' hashtag #alllivesmatter. Schaamte overrompeld me, hoe kon ik dit weten? En daar is weer die constatering: ''Ik weet er gewoon te weinig van''! Hebben we antwoorden? Wat is er nodig en wat kan ik hier dan in doen? Ik besloot een opsomming te maken van wat mijn innerlijke Lise wenst voor de wereld (wat ik tevens vroeger al opschreef in vriendenboekjes):

• Mijn stem wenst dat we écht gaan luisteren naar elkaar,

• Mijn stem wenst dat we oprechte gelijkwaardigheid gaan voelen aan elkaar,

• Mijn stem wenst dat we ons verbinden met ónze natuur,

• Mijn stem wenst dat we elkaar helpen de ogen te openen voor pijnlijke kwesties,

• Mijn stem wenst dat we schaamte bespreekbaar maken,

• Mijn stem wenst oordeelloze communicatie,

• Mijn stem wenst dat we ons focussen op onze gelijkenissen.

Want AUW die oordelen......... Of ze nou over onszelf gaan of over de ander, ze zijn altijd pijnlijk. Ze spiegelen onze filters, onze ervaringen en pijnlijke kwesties uit het verleden en dat roept emoties als onmacht, schaamte en kwetsbaarheid op. En vanuit die emoties gaan we vaak handelen, acteren. We trekken een harnas aan en gaan er met de volle vuist op.

''If we share our story with someone who responds with empathy and understanding, shame can't survive.'' - Brené Brown

Maar wat zou er gebeuren als je luistert? Als je jouw schaamte en kwetsbaarheid uitspreekt? De ander zijn harnas onderzoekt en probeert te begrijpen? De ander zijn pijn onderzoekt en probeert te begrijpen? Komen we dan niet tot veel meer gelijkwaardigheid? Blijken we dan niet allemaal gelijk te zijn? In onze emoties, angsten en kwetsbaarheden. Dán komen we tot onze natuur en kunnen we vanuit een gelijk leven praten toch? Die verdeeldheid hoeft er niet te zijn als we ons vooral focussen op wat we overeenkomstig hebben met elkaar. Dát is wat mijn stem wenst!