Mijn kwetsbare stem

Ik lig in bed met pijn in mijn keel. Het voelt alsof ik liefdesverdriet hebt, mijn hart doet zeer. Ik voel me onveilig, de afstand voelt als een afwijzing keer op keer. Hoe kan ik me zo eenzaam voelen ondanks ik alle naasten naast me heb? Omdat ik ze niet naast me heb. Ik heb ze tegenover me, op 1,5 meter afstand of aan de andere kant van mijn telefoon. Ik voel mij niet veilig genoeg om te zeggen wat ik voel. Mag ik mij uiten? Mag ik zeggen wat ik voel en waar ik mij zorgen om maak? Bang voor wat de ander vind, bang voor de oordelen van de ander. Bang voor afwijzing. Dit kan niet de bedoeling zijn. Dit kan gewoon niet de bedoeling zijn. Ik wil mijn eigen stem weer laten horen. Luisteren naar wat anderen zeggen zonder oordeel of mening. Mijn gevoel een oordeelloze uiting geven zonder bang te zijn voor de reactie van anderen. Ik wil mij niet te hoeven schuilen achter wat ik wel of niet deel op social media, niet te hoeven schuilen achter de moed of durf van een ander. Niet te hoeven schuilen achter iemand anders argumenten of van media. Mijn stem weer laten horen. Mijn gevoel waarnemen, accepteren en uiten. Zonder angst. Moedig zijn, door kwetsbaar te zijn en vragen te stellen. Want angst was immers nooit een goede raadgever toch? Kan je ontkennen dat de collectieve angst invloed op je heeft? Ik niet. Ik voel het, in mijn hele lijf en ziel. Bij alles wat ik doe of zeg. Want ondanks dat ik geen angst heb voor de griep. Ben ik bang. Bang voor de toekomst, bang voor anderen. Gaan wel elkaar blijven behandelen als potentiële bedreiging? Of accepteren we ook dat we ziek mogen worden? Vertrouwen we in ons lijf, ons immuunsysteem en onze veerkracht? Accepteren we dat we kunnen overlijden? Dat virussen al eeuwen tussen ons door dansen en dat die gevolgen kunnen hebben? Of blijven we tetris spelen en als blokjes om elkaar heen bewegen? Mogen we ook zeggen ''ik weet het gewoon niet'', 'we weten eigenlijk gewoon niets''. Daarin kwetsbaar zijn. Want we weten toch allemaal al zeker dat niets zeker is? Dat is ook een zekerheid! Dus kunnen we kwetsbaarheid accepteren? Luisteren zonder oordeel en vertrouwen in onszelf en elkaar. Mijn hele lijf in verstarring, mijn hart doet zeer, mijn keel doet pijn. Dit kan gewoon niet de bedoeling zijn. Dus: Deel in plaats van dit bericht je eigen waarheid en gevoel! Laat je eigen stem horen, geef uiting aan jouw gedachten en gevoelens en blijf daarin open, vragend en oordeelloos.

Zodat je niemand anders hoeft te kwetsen.