Many leaves, one tree

Op sommige momenten in het leven worden we herinnerd aan pijnen van vroeger en wordt er een heel systeem van patronen in werking gezet om ons van het herhalen van die pijn te weerhouden.

Zo ook bij mij, de afgelopen week.

Ik begin even algemeen met een uitleg.

Kort gezegd: we willen als mens graag bij een groep horen.

Want, geredeneerd vanuit ons instinctieve brein ben je buiten de groep kwetsbaar om ten prooi te vallen aan bedreigingen. Dus doen we er vanuit deze oerangst alles aan om ons aan te passen en erbij te horen.

Lichamelijk gezien doen we dit vanuit onze overlevingstechnieken: vechten en vluchten. Wat op sympathisch niveau betekent dat alle stresshormonen en lichamelijke reacties in werking worden gesteld. Onze hartslag is hoog frequent en onharmonisch, de ademhaling is hoog en snel (soms zelfs door de mond), de spijsvertering staat uit en we denken snel & veel. We zijn kort gezegd in een opperste staat van alertheid om onze omgeving af te scannen en onszelf aan te kunnen passen naar het believen van de ander. Zo leren wij erbij te horen, al vanaf het moment dat we uit de baarmoeder komen (en misschien zelfs al wel daarvoor).

Worden we in ons leven vervolgens herhaaldelijk afgewezen, schiet ons lijf in een zelfbeschermingsmodus namelijk de Freeze. Dit zet je hele vermogen op het voelen van veiligheid, vertrouwen en liefde vast om de reden dat de Freeze je parasympatisch zenuwstelsel blokkeert.

Je hebt immers niet gevoeld dat je veilig bent in je omgeving, dus bescherm je jezelf tegen opnieuw kwetsen.

Wat een geweldig systeem he? Dat lichaam.

Ik blijf ervan onder de indruk hoe mooi en tegelijk logisch het werkt.

De natuur in onszelf is zo logisch maar ook zo vergeten.

We voelen namelijk niet (meer) wat ons lijf op dagelijkse basis allemaal doet om te functioneren.

Sterker nog, we zijn zo druk met aanpassingen maken en erbij willen horen dat we constant in een staat van sympathische alertheid verkeren......met alle gevolgen van dien.

De afgelopen week waren er in mijn leven een aantal factoren die invloed hadden op het activeren van een Freeze in mijn lichaam. Welke factoren het waren, doen er niet toe want het zijn richtingaanwijzers naar mijzelf. Het is de omgeving die spiegelt wat er in mij leeft en in mij geheeld mag worden.

Kort gezegd voelde ik me de afgelopen week herhaaldelijk afgewezen, ondanks dat ik rationeel gezien kon uitleggen aan mezelf dat dit niet zo was, ik voelde pijn en verdriet.

Niet alleen voor mezelf, maar ook voor anderen.

Toen ik zaterdagavond besloot om dit gevoel even helemaal toe te staan voelde ik het ineens, de overtuiging dat ik nooit ergens bij hoor. Ik werd immers op jonge leeftijd al als laatste gekozen met gym en ben nooit populair geweest. (Los van het feit dat dit rationeel gezien onjuist is, mag het zo op dit moment gewoon even zo voelen. We mogen onszelf toestaan om soms het ergste scenario te voelen, echt!)

Hetgeen wat het meest naar boven kwam was de tijd dat ik in Apeldoorn woonde. In 1999 verhuisde ik vanuit Zwijndrecht, mijn thuisbasis en een plek die veilig voelde naar Apeldoorn. Hier woonde ik van 1999 tot 2001. Ik kwam in een klas waar ik mij niet op mijn gemak voelde in en viel buiten de boot. Er werd een ander meisje in die klas gepest en mijn innerlijke strijder besloot voor haar op te komen (ja erg dapper, I know), maar wel met het gevolg dat ik ook de sigaar was.....

Is het pesten heel dramatisch en heftig geweest? Nee.

Was het verdrietig en vervelend? Ja, want ik zocht ook naar een plek waar ik me veilig en vertrouwd kon voelen.

De dag dat mijn ouders vertelden dat we gingen verhuizen naar Warnsveld en het daarop volgende afscheid van deze klas waren geweldige dagen voor me. Die vergeet ik nooit meer.

Sowieso vergeet ik die laatste dag nooit meer omdat het meisje dat mij pestte ineens tussen de middag op de stoep stond met een hartjesdoos vol met snoepjes, ze was verdrietig dat ik weg ging.

Vanuit mijn woede wilde ik het niet in eerste instantie aannemen, maar mijn moeder raadde aan dit wel te doen omdat ook dit meisje een goed hart had, maar een vervelende thuissituatie.

Ik heb dit hartjesdoosje nog steeds, omdat het mij herinnert aan de kracht van vergeving. Aan het feit dat ieder persoon, ongeacht zijn gedrag, in wezen een goed hart heeft.

Terug naar waarom ik dit schrijf, ik voelde de afgelopen week dat ik aandacht te geven had aan deze Lise van 8/9 jaar (en de momenten daarom heen) die zich buitengesloten voelde. Die zocht naar veiligheid, vertrouwen en inclusie. Ik mocht het verdriet en de afwijzing even opnieuw voelen om daarna ook mijn innerlijke krijger en kracht te voelen, want alleen door de pijn en het donker te voelen kan je het licht weer opnieuw binnenlaten. De buitenwereld spiegelt ons met ongeheelde delen in onszelf, dus ben ik gaan zitten om dit deel in mij liefde en aandacht te geven.

Hierdoor ontstaat er lichamelijk ook weer ruimte om in ontspanning te zakken, mijn adem verdiepte en vertraagde weer. Mijn hartslag werd harmonieuzer, mijn buik begon weer met borrelen en verteren en mijn hoofd werd weer leeg.

Die ruimte ontstaat er als we liefde en aandacht geven aan wat we voelen.

Als we onszelf omarmen, leren we te horen bij onszelf. Veiligheid en vertrouwen te internaliseren, te voelen.

Daar ligt de basis en de kern van mijn les en de les voor onze wereld.

Wat mij brengt bij de titel van deze blog, een quote uit de animatiefilm Epic (2013).

Many leaves, one tree. Staat voor het feit dat we allemaal losse individuen mogen zijn, maar we horen bij dezelfde boom (en geloof het of niet, maar er is steeds meer bewijs dat óók bomen weer met elkaar verbonden zijn en bij dreiging elkaar opvangen). We horen allemaal bij elkaar, we zijn in wezen allemaal verbonden.

Als we contact maken met dat gevoel, dagelijks voelen dat we niet alleen zijn maar verbonden met elkaar.

Stellen we onszelf zowel lijfelijk als mentaal open voor de ontspanning, het gevoel van veiligheid en vertrouwen.

En stel je dan eens voor wat dit zou betekenen voor de wereld, WAUW!

Als we dit zouden beseffen zouden we anders met elkaar communiceren, andere regels en wetten stellen.

We zouden minder lichamelijke klachten ervaren en meer geluk voelen.

Vaker luisteren naar onszelf, ons lijf en gevoel en onze waarheid spreken.

We zouden durven kwetsbaar te zijn, moedig en dapper.

Je lijf zou vrij bewegen, je stem zou vrij klinken en je adem voorziet je van optimale levensenergie.

Hmm... als ik dit schrijf denk ik ook, ik zou geen werk mee hebben! hahaha, maar ik meen het wel als ik zeg dat ik dit gevoel iedereen gun! Inclusief mezelf! Daarom doe ik dit werk ook :)

Wat als je zou beseffen wat de impact van jouw leven, jouw individu is op de wereld?

Je zou voelen wat een verschil jouw blaadje aan die ene boom maakt?

Wat als je zou leven in de potentie die je hebt?

Wat als je zou schijnen?

Lief mens: je bent veilig, fantastisch en waardevol. Ga schijnen en je potentie leven. Je bent het zo waard!

Dan nog even een gedicht die ik online vond, passend bij de lessen die we uit de natuur mogen leren:

''Voor mij zijn bomen altijd de meest indringende predikers geweest. Ik vereer ze als ze in stammen en families leven, in bossen en bosjes. En nog meer vereer ik ze als ze alleen staan. Ze zijn als eenzame personen. Niet als kluizenaars die uit een of andere zwakte zijn weggestolen, maar als grote, eenzame mannen, zoals Beethoven en Nietzsche. In hun hoogste takken ritselt de wereld, hun wortels rusten in het oneindige; maar daar verliezen ze zichzelf niet, ze strijden met alle kracht van hun leven voor maar één ding: om zichzelf te vervullen volgens hun eigen wetten, om hun eigen vorm op te bouwen, om zichzelf te vertegenwoordigen. Niets is heiliger, niets is meer exemplarisch dan een mooie, sterke boom. Wanneer een boom wordt gekapt en zijn naakte doodswond aan de zon onthult, kan men zijn hele geschiedenis lezen in de lichtgevende, ingeschreven schijf van zijn stam: in de ringen van zijn jaren, zijn littekens, alle strijd, al het lijden , alle ziekte, al het geluk en voorspoed staan ​​echt geschreven, de krappe jaren en de luxe jaren, de aanvallen die werden doorstaan, de stormen doorstaan. En elke jonge boerenjongen weet dat het hardste en edelste hout de smalste ringen heeft, dat hoog op de bergen en in voortdurend gevaar de meest onverwoestbare, de sterkste, de ideale bomen groeien.

Bomen zijn heiligdommen. Wie weet hoe hij met hen moet praten, wie weet hoe hij naar hen moet luisteren, kan de waarheid leren kennen. Ze prediken geen geleerdheid en voorschriften, ze prediken, niet afgeschrikt door bijzonderheden, de oude levenswet.

Een boom zegt: In mij is een pit verborgen, een vonk, een gedachte, ik ben het leven uit het eeuwige leven. De poging en het risico dat de eeuwige moeder met mij nam is uniek, uniek de vorm en aderen van mijn huid, uniek het kleinste speling van bladeren in mijn takken en het kleinste litteken op mijn bast. Ik ben gemaakt om het eeuwige in mijn kleinste speciale detail te vormen en te onthullen.

Een boom zegt: Mijn kracht is vertrouwen. Ik weet niets over mijn vaders, ik weet niets over de duizend kinderen die elk jaar uit mij voortkomen. Ik leef het geheim van mijn zaad uit tot het einde, en ik geef om niets anders. Ik vertrouw erop dat God in mij is. Ik vertrouw erop dat mijn arbeid heilig is. Vanuit dit vertrouwen leef ik.

Als we getroffen zijn en ons leven niet meer kunnen verdragen, dan heeft een boom ons iets te zeggen: wees stil! Wees stil! Kijk me aan! Het leven is niet gemakkelijk, het leven is niet moeilijk. Dat zijn kinderlijke gedachten. Laat God in je spreken en je gedachten zullen stil worden. Je maakt je zorgen omdat je pad weg leidt van moeder en huis. Maar elke stap en elke dag leidt je weer terug naar de moeder. Thuis is hier noch daar. Thuis is in jou, of thuis is helemaal nergens.

Een verlangen om te dwalen verscheurt mijn hart als ik 's avonds bomen hoor ritselen in de wind. Als je er lange tijd stil naar luistert, onthult dit verlangen zijn kern, zijn betekenis. Het is niet zozeer een kwestie van ontsnappen aan je lijden, al lijkt het misschien zo. Het is een verlangen naar thuis, naar een herinnering aan de moeder, naar nieuwe metaforen voor het leven. Het leidt naar huis. Elk pad leidt naar huis, elke stap is geboorte, elke stap is de dood, elk graf is moeder.

Dus de boom ritselt 's avonds, als we ons ongemakkelijk voelen voor onze eigen kinderlijke gedachten: bomen hebben lange gedachten, lang ademend en rustgevend, net zoals ze een langer leven hebben dan de onze. Ze zijn wijzer dan wij, zolang we niet naar ze luisteren. Maar als we hebben geleerd om naar bomen te luisteren, bereiken de beknoptheid en de snelheid en de kinderlijke haast van onze gedachten een onvergelijkbare vreugde. Wie naar bomen heeft leren luisteren, wil geen boom meer zijn. Hij wil niets anders zijn dan wat hij is. Dat is thuis. Dat is geluk.''

Herman Hessen

____________________________________________________________

ENGLISH translation

There are times in life we ​​are reminded of past pains, when a whole system of patterns is set in motion to keep us from repeating that pain. Same for me this the past week.

I'll start with a general explanation.

In short: as humans we like to belong to a group.

Because, reasoned from our instinctive brain, you are vulnerable outside the group to fall prey to threats. So from this primal fear we do everything we can to adapt and belong.

Physically, we do this from our survival techniques: fight and flight. Which on a sympathetic level means that all stress hormones and bodily reactions are triggered. Our heartbeat is high frequency and inharmonious, breathing is high and fast (sometimes even through the mouth), digestion is off and we think fast & a lot. In short, we are in a supreme state of alert to scan our environment and adapt ourselves to the wishes of the other. This is how we learn to belong, from the moment we come out of the womb (and maybe even before).

If we are subsequently repeatedly rejected in our lives, our body goes into a self-protection mode, namely the Freeze. This locks in your entire ability to feel security, trust and love because the Freeze blocks your parasympathetic nervous system.

After all, you have not felt that you are safe in your environment, so you protect yourself from being hurt again.

What a great system huh? Our body.

I am still impressed by how beautiful and at the same time logical it works.

Our true nature is so logical but also so forgotten.

We don't feel (anymore) what our body does on a daily basis to function.

In fact, we are so busy making adjustments and wanting to fit in that we are in a constant state of sympathetic alertness...with all the consequences that entails.

In the past week there were a number of factors in my life that influenced the activation of a Freeze in my body. It doesn't matter what factors they were, because they are direction indicators to myself.

It is the environment that reflects what lives and can be healed in me.

In short, during the past week I have felt rejected repeatedly, even though I could rationally explain to myself that I hadn't, I felt pain and sadness. Not only for myself, but also for others.

When I decided on Saturday evening to completely allow this feeling, I suddenly felt it, the conviction that I never belonged anywhere. After all, at a young age I was the last to be chosen in gymclass and I have never been popular. (Aside from the fact that this is rationally incorrect, it may just feel that way right now. We may allow ourselves to feel the worst-case scenario at times, really!)

What came to mind was the time I lived in Apeldoorn. In 1999 I moved from Zwijndrecht, my home base and a place that felt safe, to Apeldoorn. I lived here from 1999 to 2001. I got into a class that I didn't felt comfortable and was left out. Another girl in that class was being bullied and my inner warrior decided to stand up for her (yes very brave, I know), but with the result that I was also begin bullied.....

Was the bullying very dramatic and intense? No.

Was it sad and annoying? Yes, because I was also looking for a place where I could feel safe and secure.

The day my parents announced that we were moving to Warnsveld and the subsequent farewell to this class were great days for me. I'll never forget that one.

In any case, I will never forget that last day because the girl who used to bully me suddenly showed up at lunchtime with a heart box full of sweets, she was sad that I was leaving.

At first I didn't want to accept it, but my mother recommended to do so because this girl also had a good heart, but a bad home situation.

I still have this heart box because it reminds me of the power of forgiveness. To the fact that every person, regardless of his behavior, is essentially a good heart.

Back to why I'm writing this, I felt last week that I had to pay attention to this 8/9 year old Lise (and the moments around it) who felt left out. She was looking for safety, trust and inclusion. I was allowed to feel the sadness and rejection again for a while and afterwards also felt my inner warrior and strength, because only by feeling the pain and the dark can you let the light in again. The outside world mirrors us with unhealed parts of ourselves, so I sat down to give this part of me love and attention.

This creates space physically to sink into relaxation, my breath deepened and slowed down.

there. My heartbeat became more harmonious, my stomach started bubbling and digesting again and my head became empty again.

That space is created when we give love and attention to what we feel.

When we embrace ourselves, we learn to belong to ourselves. Internalize, feel security and trust.

That is where the basis and core of my lesson lies and the lesson for our world.

Which brings me to the title of this blog, a quote from the animation film Epic (2013).

Many leaves, one tree. Stands for the fact that we may all be individual individuals, but we belong to the same tree (and believe it or not, there is more and more evidence that trees are also connected again and help each other in case of threat). We all belong together, we are essentially all connected.

When we connect with that feeling, feel daily that we are not alone but connected with each other.

We open ourselves both physically and mentally to relaxation, the feeling of security and trust.

And then just imagine what this would mean for the world, WOW!

If we come to realize this, we would communicate differently, set different rules and laws.

We would experience fewer physical complaints and feel more happiness.

Listen more often to ourselves, our body and feelings and speak our truth.

We would dare to be vulnerable, courageous and brave.

Your body would move freely, your voice would sound free and your breath would provide the life energy it is allowed to give.

Hmm... as I write this I realize that I wouldn't have any work left! hahaha, but I mean it when I say that I wish everyone this feeling! Including myself! That's why I love this job too :)

What if you realized the impact of your life, your individual, on the world?

You would feel what a difference your leaf on that one tree makes?

What if you lived to the fullest potential you have?

What if you shine?

Dear human being: you are safe, fantastic and valuable. Go shine and live your potential. You are so worth it!

Then a poem I found online, fitting the lessons we can learn from nature:

“For me, trees have always been the most penetrating preachers. I revere them when they live in tribes and families, in forests and groves. And even more I revere them when they stand alone. They are like lonely persons. Not like hermits who have stolen away out of some weakness, but like great, solitary men, like Beethoven and Nietzsche. In their highest boughs the world rustles, their roots rest in infinity; but they do not lose themselves there, they struggle with all the force of their lives for one thing only: to fulfil themselves according to their own laws, to build up their own form, to represent themselves. Nothing is holier, nothing is more exemplary than a beautiful, strong tree. When a tree is cut down and reveals its naked death-wound to the sun, one can read its whole history in the luminous, inscribed disk of its trunk: in the rings of its years, its scars, all the struggle, all the suffering, all the sickness, all the happiness and prosperity stand truly written, the narrow years and the luxurious years, the attacks withstood, the storms endured. And every young farmboy knows that the hardest and noblest wood has the narrowest rings, that high on the mountains and in continuing danger the most indestructible, the strongest, the ideal trees grow.

Trees are sanctuaries. Whoever knows how to speak to them, whoever knows how to listen to them, can learn the truth. They do not preach learning and precepts, they preach, undeterred by particulars, the ancient law of life.

A tree says: A kernel is hidden in me, a spark, a thought, I am life from eternal life. The attempt and the risk that the eternal mother took with me is unique, unique the form and veins of my skin, unique the smallest play of leaves in my branches and the smallest scar on my bark. I was made to form and reveal the eternal in my smallest special detail.

A tree says: My strength is trust. I know nothing about my fathers, I know nothing about the thousand children that every year spring out of me. I live out the secret of my seed to the very end, and I care for nothing else. I trust that God is in me. I trust that my labor is holy. Out of this trust I live.

When we are stricken and cannot bear our lives any longer, then a tree has something to say to us: Be still! Be still! Look at me! Life is not easy, life is not difficult. Those are childish thoughts. Let God speak within you, and your thoughts will grow silent. You are anxious because your path leads away from mother and home. But every step and every day lead you back again to the mother. Home is neither here nor there. Home is within you, or home is nowhere at all.

A longing to wander tears my heart when I hear trees rustling in the wind at evening. If one listens to them silently for a long time, this longing reveals its kernel, its meaning. It is not so much a matter of escaping from one's suffering, though it may seem to be so. It is a longing for home, for a memory of the mother, for new metaphors for life. It leads home. Every path leads homeward, every step is birth, every step is death, every grave is mother.

So the tree rustles in the evening, when we stand uneasy before our own childish thoughts: Trees have long thoughts, long-breathing and restful, just as they have longer lives than ours. They are wiser than we are, as long as we do not listen to them. But when we have learned how to listen to trees, then the brevity and the quickness and the childlike hastiness of our thoughts achieve an incomparable joy. Whoever has learned how to listen to trees no longer wants to be a tree. He wants to be nothing except what he is. That is home. That is happiness.”

Herman Hesse